Page 88 - 3_Sinif_Turkce_1. kitap

Hasan, Kübra ve Buse aynı mahallede yaşayan üç arkadaştı. Komşulukların

çok güzel olduğu, herkesin birbirinin yardımına koştuğu bir mahallenin

çocuklarıydılar. Neredeyse burada doğmuş burada büyümüşlerdi. Yaşları

birbirlerine çok yakındı. En küçükleri Hasan’dı. O yüzden kızlar ablalık

yaparlardı Hasan’a. Aynı okulun farklı sınıflarındaydılar. Ama bu onların sıkı

dost olmasına engel değildi. Üç arkadaş konuşa konuşa okula giderlerdi. Bazen

şakalaşmaya, oynamaya öyle dalıyorlardı ki ilk derse zar zor yetişiyorlardı.

Okul bahçesine girince hepsi kendi sınıfına yol alırdı. Okul çıkışı bahçedeki en büyük çınar ağacının altında buluşur, yine beraber evlerine

dönerlerdi. Üç arkadaş ne oyuna ne de konuşmaya doyamazlardı. Anneleri derdi ki ‘’ Çocuklar sürekli berabersiniz, bu kadar konuşacak ne

buluyorsunuz?’’. Çocuklar ise annelerinin bu sözlerine sadece kıkırdardı. Bunda şaşacak bir şey yoktu onlara göre. Dünyada konuşacak o kadar

çok şey vardı ki. Gezegenler, hayvanlar, okulda yaşadıkları maceralar… Nasıl biterdi konuşacakları şeyler? Ayrıca oynayacakları oyunlarda

sınırsızdı. Çünkü onlarda sınırsız hayal gücü vardı. Bazen bahçedeki merdivenlere otururlar, bulutları bir şeylere benzetirlerdi. Bazen bir ağacın

dalına sıralanıp büyüdüklerinde ne olmak istediklerini konuşurlardı. Kübra Damla Öğretmen gibi kibar, şık bir öğretmen olmak istiyordu. Buse

ablası Şenay gibi beyaz önlüklü bir hemşire olmalıydı. Hasan’ın ise geleceğe dair hayalleri bambaşkaydı. O, büyüdüğünde mahallenin bakkalı

Remzi amcanın yerini alacaktı.

‘’ Düşünün bir bakkaldaki her şeyden istediğim kadar yiyebilirim, size de veririm tabi’’ diyordu her seferinde. Böyle hayaller kurar sonra kendi

hayallerine katıla katıla gülerlerdi. Artık hava kararıp da anneleri sırayla balkonlardan seslendiğinde ise birbirlerine ‘’İyi geceler öğretmen

hanım.’’, ‘’Hoşça kal hemşirem.’’ ve ‘’Görüşürüz Hasan bakkal.’’ der yine kahkahalarla evlerine dağılırlardı. Emir BERA

MaviÖnlükYayınları 86 3. Sınıf